Operacyjne leczenie łokcia tenisisty

Data ostatniej aktualizacji:
Polub portal
Operacyjne leczenie łokcia tenisisty

łokieć tenisistyOpisano wiele sposobów operacyjnego leczenia entezopatii nadkłykcia bocznego kości ramiennej, czyli tak zwanego łokcia tenisisty. Najczęściej wykonywane polegają na uwolnieniu ścięgien, debridemencie ( usunięciu patologicznie zmienionych tkanek) oraz dekortkacji nadkłykcia ( usunięciu powierzchownej warstwy kości). Typowym umiejscowieniem patologii jest przyczep mięśnia prostownika nadgarstka krótkiego promieniowego. Tego typu operacje oceniane są jako bardzo skuteczne około 80-90% zabiegów przynosi zadowalający efekt.



Wskazania

temblakDolegliwości zakłócające codzienne czynności oraz brak odpowiedzi na leczenie zachowawcze. Dotyczy to 5-10% pacjentów dotkniętych łokciem tenisisty. Wszystkie możliwości leczenia nieoperacyjnego powinny być wyczerpane, łącznie z iniekcją glikokortykosterydów.

Przeciwwskazania

Nie istnieją bezwzględne specyficzne przeciwwskazania dla leczenia operacyjnego łokcia tenisisty. Przy kwalifikacji pacjentów do zabiegu należy pamiętać o konieczności podjęcia próby leczenia zachowawczego. Za przeciwwskazanie można uznać ciężki stan ogólny chorego stwarzający podwyższone ryzyko operacji chirurgicznych

Przebieg zabiegu

Większość tego typu zabiegów wykonywana jest w trybie chirurgii jednego dnia. Pacjent zgłasza się do szpitala rano, jest operowany i opuszcza szpital po południu tego samego dnia. Przed zabiegiem pacjent pozostaje na czczo. Stosowane jest znieczulenie ogólne lub regionalne. Pacjent leży na plecach. W czasie zabiegu na ramieniu pacjenta zaciśnięty jest mankiet wypełniony powietrzem (opaska esmarcha), jego zadaniem jest zminimalizować dopływ krwi do kończyny przez co zmniejszyć krwawienie w trakcie operacji.


Otwarta technika operacyjna (klasyczna)

Lekarz wykonuje ok. 3-4 cm. nacięcie skóry nad nadkłykciem bocznym. Po rozcięciu powięźni i odsunięciu prostownika promieniowego długiego nadgarstka odsłania się przyczep mięśnia prostownika promieniowego krótkiego nadgarstka. Zakres dalszej części zabiegu zależy od istniejących patologii. Usuwa się tkanki zniszczone i zwapnienia. Zniszczone przyczepy mięśnia prostownika promieniowego krótkiego nadgarstka i prostownika palców można uwolnić, usunąć, przymocować do nadkłykcia bocznego z pomocą specjalnych kotwic. Istnieją warianty operacji w czasie których wykonuje się wydłużenie prostownika promieniowego krótkiego nadgarstka lub doszycie tego mięśnia do innych tkanek. Sam nadkłykieć poddawany jest dekortykacji - usunięciu powierzchownej warstwy kości z użyciem osteotomu (narzędzia podobnego do dłuta) lub nawiercane są w nim otwory. Istnieje mini-otwarta wersja tej operacji, długość nacięcia skóry wynosi wówczas około 1,5 centymetra.

Operacja artroskopowa

zabieg wykonywany jest przez niewielkich nacięć, z użyciem małych i precyzyjnych instrumentów. Na początku jama stawowa zostaje wypełniona roztworem soli fizjologicznej, co pozwala na posługiwanie się narzędziami oraz odsuwa ważne struktury (nerw pośrodkowy i tętnicę ramienną) od części kostnych. Chirurg dokonuje inspekcji jamy stawowej, które umożliwia rozpoznanie i leczenie wspóistniejących patologii znajdujących się wewnątrz stawu (na przykład ciał wolnych lub zmian patologicznych błony maziowej). Dokonuje się uwolnienia przyczepu ścięgna prostownika promieniowego krótkiego nadgarstka, operując od strony jamy stawowej (w operacji klasycznej zabieg ten wykonuje się „od zewnątrz”). Debridement i dekortykacja wykonywane są podobnie jak przy zabiegu otwartym. Niekiedy stosowane są także zaawansowane procedury jak wzajemne zszywanie poszczególnych mięśni lub łączenie ścięgien z użyciem kotwic. Zabieg artroskopowy umożliwia łatwiejszą rehablitację i szybszy powrót do aktywności, niektórzy autorzy sugerują lepszą skuteczność w znoszeniu dolegliwości w stosunku do zabiegu otwartego.

Przygotowanie do zabiegu

W przedoperacyjnej ocenie zmian wykorzystywana jest diagnostyka obrazowa. Najprostszym badaniem jest zdjęcie RTG łokcia uwidaczniające zwapnienia, artrozę oraz ewentualne współistniejące patologie mogące stanowić przyczynę dolegliwości.Możliwe, że za wiele opornych na leczenie dolegliwości uznanych za łokieć tenisisty odpowiada choroba zwyrodnieniowa stawu. Dokładną ocenę stanu tkanek miękkich umożliwia obrazowanie za pomocą rezonansu magnetycznego, szczególnie wartościowa jest możliwość oceny ścięgien i ich przyczepów do nadkłykcia bocznego kości ramiennej.Czasami wykonuję się badanie rezonansu magnetycznego kręgosłupa szyjnego, jeśli lekarz podejrzewa iż u podłoża patologii może stać ucisk na rdzeń kręgowy spowodowany na przykład chorobą zwyrodnieniową. Również w celu wykluczenia innych przyczyn dolegliwości może być wykonane badanie elektromiografii (EMG) wykrywające możliwe zespoły uciskowe nerwów obwodowych. Przed zabiegiem koniecznie należy zaszczepić się przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B ( jeśli taki szczepienie nie zostało wcześniej wykonane), skonsultować z lekarzem zażywane na stałe leki. Palenie tytoniu pogarsza możliwości regeneracyjne tkanek, wskazane jest zaprzestanie palenia.

Powikłania

  • zakażenie
  • uszkodzenie nerwów lub naczyń
  • zmniejszenie ruchomości stawu łokciowego
  • niepełne ustąpienie dolegliwości
  • nawrót dolegliwości
  • konieczność długotrwałej rehabilitacji
  • osłabienie siły mięśni przedramienia
  • konieczność dalszego leczenia operacyjnego
  • niestabilność stawu łokciowego


Rehabilitacja

Po zabiegu kontynuowane jest leczenie przeciwbólowe zalecone przez lekarza, kończyna powinna być układana na podwyższeniu ( siedząc i stojąc na temblaku, leżąc na poduszce) w celu zmniejszenia obrzęku. Chłodzące okłady łagodzą dolegliwości bólowe, także działając przeciwobrzękowo. Należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza w przypadku wystąpienia gorączki, wysięku z rany, drastycznego nasilenia dolegliwości bólowych. Również ochłodzenia, zsinienie, uczucie mrowienia lub sztywnienia palców operowanej kończyny stanowi wskazanie do szybkiej konsultacji lekarskiej. Po operacji ramię zostaje unieruchomione za pomocą szyny gipsowej przez okres jednego tygodnia. Po tym okresie usuwane są szwy i rozpoczyna się proces przywracania sprawności kończyny. W początkowym okresie wykonywane są ćwiczenia mające przywrócić pełną ruchomość w stawie łokciowym, po kilku tygodniach dołączane są ćwiczenia wzmacniające mięśnie. Powrót do pracy możliwy jest zwykle po około 3 miesiącach od zabiegu. Ciężka praca fizyczna lub aktywność sportowa nie jest zalecana wcześniej niż po 4-6 miesiącach po operacji.

 

Oceń artykuł:
Ocena:
5/5 (2)