Choroby oraz urazy w obrębie stawu biodrowego zaliczane są do chorób cywilizacyjnych, co związane jest z pionową postawą ciała i w związku z tym dużym obciążeniem stawów (nadwaga, długotrwałe przebywanie w pozycji siedzącej, brak aktywności fizycznej). Często zaburzenia w obrębie stawu są „ciche” co znaczy, że symptomy są niezauważalne przez pacjentów, a staw długo potrafi nie boleć. Dopiero zaawansowane zmiany dają już dość silne dolegliwości w obrębie stawu biodrowego oraz innych struktur (staw kolanowy, kręgosłup).

Wybity palec jest jedną z najczęstszych kontuzji, z którą zmagają się sportowcy w wielu dyscyplinach sportowych. Jednak nie jest to kontuzja zarezerwowana tylko dla osób aktywnych fizycznie, gdyż może się ona przytrafić każdemu podczas codziennych aktywności.

Wraz z rosnącą popularnością na różnorodną aktywność fizyczną rośnie również liczba urazów.  Staw kolanowy należy do jednych z bardziej eksploatowanych stawów organizmu, w związku z tym jest miejscem częstych problemów. Uszkodzenia stawów kolanowych najczęściej przytrafiają się osobom aktywnym fizycznie.

Powtarzające się przeciążenia statyczno-ruchowe towarzyszące codziennemu życiu są domeną współczesnej cywilizacji i główną przyczyną zaburzeń czynności układu ruchu. Bardzo często podstawowym objawem przeciążeń jest ograniczenie zakresu ruchu z jednoczesnym występowaniem dolegliwości bólowych o charakterze ostrym lub przewlekłym.

Złamania w obrębie szyjki kości udowej dotyczą najczęściej osób starszych i są konsekwencją upadków. Tego typu złamania niosą za sobą bardzo duże ryzyko powikłań, które wynikają z rozległości urazu oraz długotrwałego unieruchomienia.

Pod nazwą „osteofity” kryją się narośla kostne, określane również dziobami kostnymi. Są to zmiany charakteryzujące się miejscową nadbudową tkanki kostnej, która najczęściej obejmuje krawędzie stawów poddawanych dużym obciążeniom. Za główną przyczynę powstawania tego typu zmian uznaje się chorobę zwyrodnieniową, która stopniowo doprowadza do degeneracji chrząstki stawowej, odsłaniając tkankę kostną. Jednak nie jest to jedyna przyczyna, należy pamiętać także o stanach pourazowych, powtarzających się mikrourazach czy procesach zapalnych.

Dysplazja z łaciny oznacza „dys” – zły, „plassein” – kształtować lub tworzyć, co można rozumieć jako nieukształtowany bądź nieprawidłowo wykształcony. Mówiąc o dysplazji stawu biodrowego zaburzenie może obejmować zarówno panewkę stawu jak i głowę kości udowej. W prawidłowych warunkach struktury tworzące staw powinny pasować do siebie jak puzzle, natomiast w przypadku dysplazji albo panewka stawu okazuje się zbyt płytka albo głowa kości udowej nie jest odpowiednio zaokrąglona. Brak dopasowania do siebie elementów grozi ryzykiem powikłań w postaci zwichnięć lub trwałych uszkodzeń struktur stawu oraz sąsiadujących tkanek miękkich