Funkcja lokomocyjna zapewnia dużą samodzielność w codziennym funkcjonowaniu, jednak w przebiegu wielu chorób lub wypadków może dojść do jej utraty. „Przywiązanie” do wózka bądź łóżka bardzo znacząco obniża jakość życia osoby dotkniętej tym problemem.  Niezbędnym krokiem okazuje się wówczas specjalistyczna terapia. Przykładem takiego postępowania może być metoda PNF, czyli torowanie nerwowo – mięśniowe

Neuropatia, czyli uszkodzenia nerwów obwodowych są najczęstszą przyczyną zaburzeń czucia, ale także prowokują zaburzenia w obrębie aparatu ruchu. Związane jest to z tym, iż większość nerwów obwodowych zawiera w sobie zarówno włókna ruchowe jak i czuciowe, dlatego też objawy są mieszane.

Niedowład rozumiany jako wyraźny spadek siły mięśniowej jest wynikiem uszkodzenia układu nerwowego bądź zaburzenia w obrębie konkretnego mięśnia. W zależności od lokalizacji i rozległości uszkodzenia, powstające niedowłady będą miały inny zasięg oraz inne cechy charakterystyczne. Typowy podział dzieli niedowłady na wiotkie i spastyczne, a także na niedowłady połowicze, czterokończynowe i dwukończynowe. Zdarzają się jednak także niedowłady obejmujące pojedyncze mięśnie lub ograniczające się do zakresu unerwienia jednego nerwu (mononeuropatia).

Leczeniem z wyboru niedowładów jest zindywidualizowana terapia, ukierunkowana na odzyskanie prawidłowej siły mięśniowej oraz zniesienie patologicznych odruchów. W przypadkach niereagujących na leczenie zachowawcze, konieczna okazuje się interwencja neurochirurgiczna lub ortopedyczna.

Ludzki rdzeń kręgowy przypomina rodzaj sznura, który umieszczony jest w kanale kręgowym, utworzonym przez sąsiadujące ze sobą kręgi kręgosłupa. Jego główna rola polega na przesyłaniu impulsów pomiędzy mózgiem a układem obwodowym, dzięki czemu możliwe jest wykonywanie ruchów, odczuwanie bodźców oraz świadome kontrolowanie własnego ciała. Jednak zdarza się, iż funkcja rdzenia zostaje upośledzona przez chorobę lub uraz mechaniczny.

Choroba Parkinsona jest wynikiem zaburzeń w ośrodkowym układzie nerwowym, które manifestują się narastającymi problemami ruchowymi. Choroba swoją nazwę wzięła od brytyjskiego lekarza Jamesa Parkinsona, który jako pierwszy ją rozpoznał i opisał objawy chorobowe.

Choroba najczęściej dotyka osoby po 50 roku życia i ma charakter postępujący. Częstość występowania zmian u 60 letnich osób w Europie szacuje się na 1,6%, z widoczną tendencją wzrostową, wynikającą przede wszystkim ze starzenia się społeczeństwa.

Rwa barkowa nazywana także brachialgią, jest korzeniowym zespołem bólowym odcinka szyjnego kręgosłupa, który swoim zasięgiem obejmuje kręgosłup, kompleks barkowy, a często także całą kończynę górną. Rwa barkowa traktowana powinna być jako objaw, a nie jako schorzenie, ponieważ do rwy dochodzi w wyniku zaburzeń w szyjnym odcinku kręgosłupa, prowokujących drażnienie korzeni nerwowych. Wśród najczęstszych przyczyn prowadzących do ucisku korzeni wyróżnia się zmiany zwyrodnieniowe, dyskopatię, ale także powtarzające się przeciążenia czy nagłe urazy mechaniczne.